Standardy programowania w PHP.

Ostatni rozdział tego artykułu opisuje typowe dla PHP konwencje kodowania. Jakkolwiek nigdy nie jest stosownym przedwcześnie optymalizować kod, istnieje kilka ważnych zasad, do których powinno się stosować, aby już na początku wyciągnąć jak największą wydajność. W wielu aplikacjach stosowanie się do tychże zasad nie będzie miało znaczącego wpływu(strona WWW niekoniecznie będzie obciążona), co nie oznacza, że mamy pisać niechlujny i mało wydajny kod. Poza tym, istnieją sytuacje, kiedy liczy się każda mikrosekunda, a kiedy pracujesz nad takim projektem ważne jest, abyś był przyzwyczajony do pisania kodu zarówno poprawnego stylistycznie jak i wydajnościowo.

Jedną z najprostszych zasad tego typu jest właściwe użycie apostrofów(') i cudzysłowów("). PHP zawsze specjalnie parsuje ciąg znaków ograniczony cudzysłowami w poszukiwaniu zmiennych lub zagnieżdżonych wyrażeń, natomiast ciąg umieszczony pomiędzy apostrofami traktuje dosłownie. Rozważ poniższy przykład:

 <?php
 $typeOfString = "double quoted";
 $myString = "This is a \"$typeOfString\" string<br />\n";
 ?>

Przykład ten jest nie tylko nieczytelny - zmienna jest "wepchnięta" w ciąg, ale także niewydajny. Chociaż dla parsera do tylko ułamki sekund różnicy, w większym projekcie, obszernie operującym na ciągach, dodatkowy czas pracy może mieć zauważalny wpływ na działanie aplikacji. Aby tego uniknąć, ciągi powinny być kodowany w ten sposób:

<?php
 $typeOfString = 'single quoted';
 $myString = 'This is a "'.$typeOfString.'" string<br />'."\n";
 ?>

W powyższym przykładzie, wszystkie dosłowne ciągi są ograniczone apostrofami. Jedynym wystąpieniem cudzysłowu w tym przypadku jest objęcie nim znaku nowej linii, który nie zostanie poprawnie zinterpretowany pomiędzy apostrofami. Parser po prostu łączy ciągi ze zmienną i znakiem nowej linii, tym samym przetwarzając niedużą ilość tekstu.

Chociaż temat, którym się teraz zajmiemy, nie dotyczy PHP5, to w PHP4 obiekty domyślnie są przekazywane przez wartość, a nie przez referencje, co może prowadzić do znacznych spadków wydajności. Obiekty w PHP4 powinny być tworzone i przekazywane przez referencje, co pozwoli uniknąć tworzenia niepotrzebnych obiektów. Rozważ poniższe przykłady:

<?php
 $obj = new MyObject();
 callSomeFunction($obj);
?>

W tym przykładzie, PHP najpierw stworzy egzemplarz klasy MyObject, a potem skopiuje go do zmiennej $obj. Kiedy wywołujemy funkcję callSomeFunction(), obiekt po raz kolejny jest kopiowany, a następnie wysyłane do funkcji do lokalnego użytku. Jeśli MyObject jest obszerną klasą, zawierającą dużo danych, ujawnia nam się dosyć duży problem. Warto wiedzieć, że tak naprawdę rzadko zdarzają się sytuacje, kiedy obiekt ma być przekazany przez wartość - mając to na uwadze, rozważ poniższy przykład:

<?php
 $obj = &new MyObject();
 callSomeFunction(&$obj);
?>

W tym przypadku PHP tworzy instancje klasy MyObject a następnie przypisuje ją do zmiennej przy użyciu referencji, co jest równoważne stwierdzeniu, że nie tworzona jest nowa kopia, lecz po prostu przekazywany jest wskaźnik do pewnego miejsca w pamięci. Sytuacja powtarza się przy wywoływaniu funkcji callSomeFunction() - przekazywana jest referencja, nie kopia. To pozwala funkcji na operowanie na oryginale bez konieczności zwracania zmodyfikowanego obiektu.

Jedną z rzeczy o których trzeba wspomnieć jest także niepotrzebne pisanie funkcji/klas wykonujących operacje, które tak naprawdę mogą być wykonane przy pomocy wbudowanych funkcji PHP. Problem ten najczęściej tyczy się funkcji operujących na ciągach, tablicach czy obsługujących błędy. Ważne jest, aby każdy projektujący aplikację w PHP był zaznajomiony z manualem. Mimo trzyletniego doświadczenia w projektowaniu aplikacji PHP, nadal bardzo często korzystam z dokumentacji. Pamiętaj, aby zawsze sprawdzić w manualu, czy aby na pewno nie istnieje funkcja zanim zdefiniujesz swoją - funkcje wbudowane są szybsze w działaniu.

Przejdźmy dalej. Często na wydajność wpływa nawet odpowiedni wybór struktur kontrolnych w PHP - wiedza o tym, które są szybsze w danych sytuacjach przychodzi z czasem i doświadczeniem. Należy pamiętać, żeby używać ich w jak najbardziej wydajny sposób. Na przykład w pętlach, minimalizacja obliczeń, które nie zmieniają się w miarę przesuwania się pętli, jest dobrym sposobem na zwiększenie wydajności. Przyjrzyj się poniższym przykładom:

<?php
 $myArray = array('a', 'b', c');
 for ($i = 0; $i < count($myArray); $i++) 
 {
  print $myArray[$i];
 }
?>

W przedstawionym kodzie, podczas każdego wykonywania pętli, wielkość tablicy $myArray jest ponownie obliczana. Powinno się unikać takiej sytuacji, zmieniając kod pętli na taki:

for ($i = 0, $ii = count($myArray); $i < $ii; $i++)

W ostatnim przypadku, wielkość tablicy jest obliczana tylko za pierwszym razem i umieszczana jest w zmiennej $ii. Gdyby tak zlikwidować te pojedyncze wady kodu, w połączeniu z innymi problemami przedstawionymi w tym rozdziale, wydajność wzrosłaby, bez konieczności przepisywania całego kodu.

Następny problem godny uwagi - nigdy nie używaj zmiennych register_globals. Nie tylko z przyczyn związanych z bezpieczeństwem - opcja ta zmusza kod do stawiania przypuszczeń co do źródła i solidności danych. Używaj natomiast zalet zmiennych superglobalnych, a zmiennych tablicy $GLOBALS używaj oszczędnie - zwykle stałe bardziej pasują do przechowywania danych dostępnych globalnie. Ponadto, unikaj użycia instrukcji global - prowadzi ona do powstania nieelastycznego kodu, często prowadzącego projektanta do ogromnych strat czasu, w poszukiwaniu pierwotnego znaczenia zmiennych zadeklarowanych jako globalne. Jeśli masz dane obiekty, które muszą być dostępne globalnie, po prostu twórz do nich referencje, a intencja stanie się jasna i nikt nie będzie musiał się zastanawiać, skąd pochodzą informacje.

Ostatnią z głównych zasad dotyczących wydajności kodu jest unikanie nadmiernego includowania plików. Podczas gdy nieustannie doradzam i zachęcam do minimalizowania powtórzeń kodu, ważne jest także, aby nie przesadzać z modularyzacją kodu. Jeśli rzeczywiści potrzebujesz bardzo zmodularyzowanego kodu, a kod masz podzielony na sporą dawkę plików dołączanych, upewnij się, że załączasz tylko pliki naprawdę potrzebne. Jeżeli masz pięćdziesiąt klas, a skrypt wymaga tylko dwóch z nich, absolutnie nie includuj wszystkich. Zwykle w małych, a czasami w średnich aplikacjach, nie widać wyraźnego skoku wydajności.

Nadmierne użycie dołączania plików prowadzi do nadmiernego wykorzystania operacji IO dysku, co z kolei w dużej mierze powoduje wzrost ruchu na stronie WWW. Oczywiście nie znaczy to, że powinieneś się bać modularyzacji kodu - działaj po prostu w granicach zdrowego rozsądku. Jednym ze sposobów na ograniczenie załączania są instrukcje "include_once" i "require_once" - zapewniają one jednorazowe dołączanie jednego pliku. Kolejną sprawą jest umożliwienie dołączanym plikom dołączania innych, "podległych" plików - można w ten sposób połączyć includowane pliki w niby "łańcuchy". Pozwala to głównemu plikowi na dołączanie samych klas, a klasom z kolei na dołączanie zależnych od siebie plików - czyli krócej uniezależnia działanie klasy od głównego pliku. W ten sposób można ograniczyć zakłopotanie związane z wyborem, które pliki należy dołączyć.